تست‌کردن

جامعه Rust معمولاً unit testهای را در یک ماژول قرار می‌دهد که در همان فایل منبع کد مورد آزمایش قرار می‌گیرد. این مورد قبل‌تر در دوره پوشش داده شده بود و به این صورت است:

#![allow(unused)]
fn main() {
#[cfg(test)]
mod tests {
    #[test]
    fn my_test() {
        todo!()
    }
}
}

در Chromium باید unit testها را در یک فایل منبع جداگانه قرار دهیم و همچنان این روش را برای Rust دنبال می‌کنیم --- این باعث می‌شود تست‌ها به طور مداوم قابل کشف باشند و کمک می‌کند از بازسازی فایل‌های .rs برای بار دوم (در پیکربندی test) جلوگیری شود.

این منجر به گزینه‌های زیر برای تست کد Rust در Chromium می‌شود:

• تست‌های Native Rust (یعنی #[test]). خارج از //third_party/rust مناسب نیست.
• تست‌های gtest که در C++ نوشته شده‌اند و Rust را از طریق تماس‌های FFI انجام می‌دهند. زمانی که کد Rust فقط یک لایه نازکی از FFI است و unit testها موجود، پوشش کافی برای ویژگی‌هایی که ارائه می‌کنند کافی است.
• آزمایش‌های gtest که در Rust نوشته شده‌اند و از crate تحت آزمایش از طریق API عمومی آن استفاده می‌کنند (در صورت نیاز از pub mod for_testing { ... } » استفاده می‌کنند. این موضوع در چند اسلاید بعد معرفی شده است.